jukebox, η ποίηση στο τραγούδι
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
105 ~ Μυρτιώτισσα
Ακούτε: Έρωτας νάναι
του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Μυρτιώτισσας
με τον Γρηγόρη Βαλτινό
cd: Βασίλης Δημητρίου, Ο μεγάλος θυμός (1998)
Έρωτας τάχα ναν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου;
Που σα βραδιάζη τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να ιδώ
παράθυρά σου;..
Έρωτας ναν' η σιωπή
που όταν σε βλέπω μου το κλει
σφιχτά το στόμα;
Που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;..
Έρωτας νάναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέση;..
Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθη το κακό
που είν’ από σένα!
Θα γίνη υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα!..
*
Ακόμα: Έρωτας τάχα, με την μουσική του Γιάννη Σπανού και την φωνή της Πόπης Αστεριάδη, από το cd: Γιάννης Σπανός Ανθολογία πρώτη (1967)
του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Μυρτιώτισσας
με τον Γρηγόρη Βαλτινό
cd: Βασίλης Δημητρίου, Ο μεγάλος θυμός (1998)
Έρωτας τάχα ναν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου;
Που σα βραδιάζη τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να ιδώ
παράθυρά σου;..
Έρωτας ναν' η σιωπή
που όταν σε βλέπω μου το κλει
σφιχτά το στόμα;
Που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;..
Έρωτας νάναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέση;..
Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθη το κακό
που είν’ από σένα!
Θα γίνη υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα!..
*
Ακόμα: Έρωτας τάχα, με την μουσική του Γιάννη Σπανού και την φωνή της Πόπης Αστεριάδη, από το cd: Γιάννης Σπανός Ανθολογία πρώτη (1967)
Ετικέτες Βασίλης Δημητρίου, Γιάννης Σπανός
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
104 ~ Παυλίνα Παμπούδη
Ακούτε: Είχα έν' αγόρι
της Αρλέτας
σε ποίηση Παυλίνας Παμπούδη
με την Αρλέτα
cds: Αρλέτα, Μεγάλες Επιτυχίες (1985), Το νέο κύμα, Μια αγάπη για το καλοκαίρι (2008) και Τα μελοποιημένα 9 (2009)
Είχα ένα αγόρι, ένα άγριο άνεμο
Ένα ποτάμι που έγινε αναφιλητό
Τώρα δυο ηλιοτρόπια
τα μάτια του που τόσο είχα φιλήσει
Τώρα τα όνειρά του
γίνανε δυο σταλαγματιές πικρή δροσιά
Την Τρίτη μέρα δεν αναστήθηκε
είκοσι μέρες κοιμάται κάτω απ’ τη βροχή
Τώρα μια παπαρούνα
σημάδεψε τη θέση της καρδιάς του
Τώρα είναι η φωνή του
ένα σπουργίτι που πετάει για τον νοτιά
της Αρλέτας
σε ποίηση Παυλίνας Παμπούδη
με την Αρλέτα
cds: Αρλέτα, Μεγάλες Επιτυχίες (1985), Το νέο κύμα, Μια αγάπη για το καλοκαίρι (2008) και Τα μελοποιημένα 9 (2009)
Είχα ένα αγόρι, ένα άγριο άνεμο
Ένα ποτάμι που έγινε αναφιλητό
Τώρα δυο ηλιοτρόπια
τα μάτια του που τόσο είχα φιλήσει
Τώρα τα όνειρά του
γίνανε δυο σταλαγματιές πικρή δροσιά
Την Τρίτη μέρα δεν αναστήθηκε
είκοσι μέρες κοιμάται κάτω απ’ τη βροχή
Τώρα μια παπαρούνα
σημάδεψε τη θέση της καρδιάς του
Τώρα είναι η φωνή του
ένα σπουργίτι που πετάει για τον νοτιά
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
103 ~ Federico García Lorca (1898-1936)
Ακούτε: Μπαλκόνι
του Γιάννη Γλέζου
σε ποίηση Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
και απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου
με τον Γιάννη Πουλόπουλο
cd: 12 Τραγούδια F.G. LORCA, 1969
Δείτε τη Λόλα, τη Λόλα που τραγουδάει
Την τριγυρίζουν μικροί τορέρος
κι από την πόρτα το μπαρμπεράκι
ρυθμό κρατάει με το κεφάλι
Δείτε τη Λόλα που τραγουδάει
και την χαϊδεύουν μέντα και βασιλικός
Ναι, είν' η Λόλα, η Λόλα που ώρες τώρα
καθρεφτιζόταν μέσα στα νερά
του Γιάννη Γλέζου
σε ποίηση Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
και απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου
με τον Γιάννη Πουλόπουλο
cd: 12 Τραγούδια F.G. LORCA, 1969
Δείτε τη Λόλα, τη Λόλα που τραγουδάει
Την τριγυρίζουν μικροί τορέρος
κι από την πόρτα το μπαρμπεράκι
ρυθμό κρατάει με το κεφάλι
Δείτε τη Λόλα που τραγουδάει
και την χαϊδεύουν μέντα και βασιλικός
Ναι, είν' η Λόλα, η Λόλα που ώρες τώρα
καθρεφτιζόταν μέσα στα νερά
Ετικέτες Γιάννης Γλέζος, Ξένοι ποιητές 2, ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
102 ~ Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)
Ακούτε: Αφήγηση.
του Μιλτιάδη Πασχαλίδη
σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη
με τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη
cd: Κακές Συνήθειες (1998)
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.
Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία.
Άλλοι τον άκουσαν να μιλά
μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.
Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.
Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω
τίποτε που να μην το συνηθίσατε'
προσκυνώ.
του Μιλτιάδη Πασχαλίδη
σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη
με τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη
cd: Κακές Συνήθειες (1998)
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.
Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία.
Άλλοι τον άκουσαν να μιλά
μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.
Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.
Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω
τίποτε που να μην το συνηθίσατε'
προσκυνώ.
Ετικέτες ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
101 ~ Jorge Luis Borges
Ακούτε: Βροχή
του Jose Alberto Maria Gallo
σε ποίηση Jorge Luis Borges
και μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη
(διασκευή μουσικής: Υπόγεια Ρεύματα)
με τα Υπόγεια Ρεύματα
cd: Ο μάγος κοιτάζει την πόλη, 1994
Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής
Και σε χρονιές σε παίρνει που η μοίρα
σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα
Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
Στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
Κι όσο γέρνει η μέρα το υγρό της στεφάνι
μία φωνή ξανακούω, έναν αχό λησμονιάς:
τον πατέρα μου, λες και δεν έχει πεθάνει.
*
La lluvia
Bruscamente la tarde se ha aclarado
Porque ya cae la lluvia minuciosa.
Cae o cayó. La lluvia es una cosa
Que sin duda sucede en el pasado.
Quien la oye caer ha recobrado
El tiempo en que la suerte venturosa
Le reveló una flor llamada rosa
Y el curioso color del colorado.
Esta lluvia que ciega los cristales
Alegrará en perdidos arrabales
Las negras uvas de una parra en cierto
Patio que ya no existe. La mojada
Tarde me trae la voz, la voz deseada,
De mi padre que vuelve y que no ha muerto.
του Jose Alberto Maria Gallo
σε ποίηση Jorge Luis Borges
και μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη
(διασκευή μουσικής: Υπόγεια Ρεύματα)
με τα Υπόγεια Ρεύματα
cd: Ο μάγος κοιτάζει την πόλη, 1994
Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής
Και σε χρονιές σε παίρνει που η μοίρα
σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα
Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
Στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
Κι όσο γέρνει η μέρα το υγρό της στεφάνι
μία φωνή ξανακούω, έναν αχό λησμονιάς:
τον πατέρα μου, λες και δεν έχει πεθάνει.
*
La lluvia
Bruscamente la tarde se ha aclarado
Porque ya cae la lluvia minuciosa.
Cae o cayó. La lluvia es una cosa
Que sin duda sucede en el pasado.
Quien la oye caer ha recobrado
El tiempo en que la suerte venturosa
Le reveló una flor llamada rosa
Y el curioso color del colorado.
Esta lluvia que ciega los cristales
Alegrará en perdidos arrabales
Las negras uvas de una parra en cierto
Patio que ya no existe. La mojada
Tarde me trae la voz, la voz deseada,
De mi padre que vuelve y que no ha muerto.
Ετικέτες Ξένοι ποιητές 2
