jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

158 ~ Ιάκωβος Καμπανέλλης (1922–2011)

Ακούτε: Φίλοι κι αδέλφια

του Σταύρου Ξαρχάκου
και του Ιάκωβου Καμπανέλλη
(σήμερα)

με τον Νίκο Ξυλούρη και τον θίασο της παράστασης "Το μεγάλο μας τσίρκο"

lp: Το μεγάλο μας τσίρκο (1975)


Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά,
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά
- φίλοι κι αδέλφια, μάνες, γέροι και παιδιά.

Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά
Σα δε φωνάξεις, έβγα να το γράψεις
Να μην σ' ακούσουν τα σκυλιά, βγάλε φωνή χωρίς μιλιά
- σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά.

Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί,
Όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους
Η λευτεριά να μην χαθεί, όρκο σταυρώσαν στο σπαθί
- καπεταναίοι, στρατιώτες, λαϊκοί.

Κι όπου φοβάται φωνή ν' ακούει απ' το λαό
σ' έρημο τόπο ζει και βασιλεύει
Κάστρο φυλάει ερημικό, έχει το φόβο φυλαχτό
- όπου φωνή φοβάται ν' ακούει απ' το λαό.


Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά
για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη
να σ' αφεντεύει από ψηλά, τα κρίματά σου είναι πολλά
- γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά.

Καίει το φυτίλι, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά
κάνουν βουλή συντακτική και γράφουν
Το θέλημά τους στα χαρτιά κι η κοσμοθάλασσα πλατιά
- κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά.

Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά
- Τρεις του Σεπτέμβρη μάνες, γέροι και παιδιά.



Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 29.3.11 0 comments

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

157 ~ Διονύσιος Σολωμός (1798-1857)

Ακούτε: Η αγνώριστη

του Νίκου Ξυδάκη
σε ποίηση Διονυσίου Σολωμού


με τον συνθέτη

album: Νίκος Ξυδάκης, Διονυσίου Σολωμού Προς τον κύριον Γεώργιον Δε Ρώσση(1990)


Ποια είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
οχ το βουνό;

Τώρα που τούτη
η κόρη φαίνεται,
το χόρτο γένεται
άνθι απαλό'

κι' ευθύς ανοίγει
τα ωραία του κάλλη,
και το κεφάλι
συχνοκουνεί'

κι' ερωτεμένο
να μη το αφήση,
να το πατήση,
παρακαλεί.

Κόκκινα κι' όμορφα
έχει τα χείλα,
ωσάν τα φύλλα
της ροδαριάς,

όταν χαράζη,
και η αυγούλα
λεπτή βροχούλα
στέρνει δροσιάς.

Και των μαλλιώνε της
τ' ωραίο πλήθος
πάνου στο στήθος
λάμπει ξανθό.

Έχουν τα μάτια της,
οπού γελούνε,
το χρώμα που 'ναι
στον ουρανό.

Ποια είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
οχ το βουνό;




Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 21.3.11 0 comments

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

156 ~ Νικόλαος Πετιμεζάς - Λαύρας (1872-1952)

Ακούτε: Το ξαρραβώνιασμα

του Γιάννη Σπανού
σε ποίηση Νικόλαου Πετιμεζά - Λαύρα


με την Καίτη Χωματά

album: Καίτη Χωματά 3 (1969) και cd: Καίτη Χωματά, Μικρό ταξίδι στο γιαλό (2010)


Δος του, καλέ μητέρα μου, δος του το δαχτυλίδι
να το κρεμάη με τ' άλλα του κλειδιά,
μαλαματένιο δεύτερο να φτιάση έν' αντικλείδι
να κρυφανοίξη κι αλληνής καρδιά.

Δος του, καλέ μητέρα μου, τα τζοβαΐρια πίσω,
στολίδια και γιορντάνια του λαιμού,
και σου κρατάω το λόγο μου πως θ' απολησμονήσω
κι αυτόν και τις αγάπες του καημού.

Μ' απ' όλα τα χαρίσματα, μανούλα μ', πιο πολύ,
- το 'χω 'ς νου και βάρος μου περίσσο -,
για κείνο του αρραβώνα μας το μοναχό φιλί
πώς να 'ταν βολετό να του γυρίσω.


Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 12.3.11 0 comments

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

155 ~ Γεώργιος Χορτάτζης (16ος/17ος αιώ.)

Ακούτε: [Πάθη από τον έρωτα]

του Μάνου Χατζιδάκι
σε ποίηση Γεωργίου Χορτάτζη(από την "Ερωφίλη")


με την Φλέρη Νταντωνάκη

album: Μάνου Χατζιδάκι, Ο μεγάλος ερωτικός (1972)


Τα γέλια με τα κλάηματα, με τη χαράν η πρίκα,
μιαν ώραν εσπαρθήκασι κι ομάδι εγεννηθήκα,
γιαύτος μαζί γυρίζουσι και το 'να τ' άλλο αλλάσσει,
κι όποιος εγέλα το ταχύ, κλαίγει πριχού βραδιάση'
για κείνο βλέπω τη χαρά κι εγώ την εδική μου
πως θα γυρίση σ' άμετρη πρίκα και παιδωμή μου,
και στέκομαι τρεμάμενη σα να 'χα να περάσω
μια θυμωμένη θάλασσα γη άγριο κιανένα δάσο.

Μοίρα κακή κι αντίδικη, τυραννισμένη μοίρα,
Ποια πάθη απού τον Έρωτα, ποιές πρίκες δεν επήρα;

Πότες τους αναστεναγμούς, γη πότες τ' οχ οιμένα
τα χείλη μου εσκολάσασι τα πολυπρικαμένα;
πότες κι εμέ τ' αμμάτια μου μιαν ώραν εστεγνώσα,
πότες γλυκιά τα σφάλισα κι ανάπαψη μου δώσα;

Στη δούλεψι κι εις τσι καημούς μικρή περίσσια εμπήκα
τς αγάπης, κι όλα τα κακά κι η παιδωμές μ' ευρήκα'
μόνια μου με τον Έρωτα πασ' ώραν επολέμου,
και κιανενός δεν έδειχνα τα πάθη μου ποτέ μου'

χίλιες φορές μ' εδόξεψε, χίλιες να πιάνη τόπο
στο νου μου δεν τον άφηνα, μ' ένα γη μ' άλλο τρόπο,
χίλιες τ' αυτιά εμολύβωνα, για να μηδέ γροικούσι
τσι συργουλιές του τση γλυκιές, τα μέλη να πονούσι,
χίλιες με την πορπατηξιά, χίλιες με μια και μ' άλλη
στράτα την θέρμην του έσβηνα στο νου μου τη μεγάλη.

Μα κείνος, μάστορας καλός γιατ' ήτον του πολέμου,
μέρα και νύκτα δυνατό πόλεμον έδιδέ μου,

κι ώρες με τ' άρματα ως εχθρό, κι ώρες ξαρματωμένο
τον έβλεπα, σα φίλο μου περίσσ' αγαπημένο'

κι ώρες γλυκύς μου φαίνετο, κι ώρες πρικύς περίσσια,
κι ώρες στρατιώτης δυνατός, κι ώρες παιδάκιν ίσια'

κι ώρες μ' επαίδευγε άπονα, κι ώρες πολλές μ' εκράτει
γλυκότατες παρηγοριές και συργουλιές γεμάτη.

Χίλι' ακριβά τασσίματα μο 'τασσε πάσα μέρα,
και χίλια μο 'κτιζε όμορφα περβόλια στον αέρα'
χίλιες ζγουράφιζε χαρές μέσα στο λογισμό μου,
και χίλιες έδειχν' ομορφιές πάντα των αμματιώ μου'

τσι δυσκολιές μού σήκωνε κι απόκοτη έκανέ με,
μιλιές γλυκές μ' αρμήνευγε κι εδιδασκάλευγέ με,

τόσον, απού μ' ενίκησε, και δούλη απόμεινά του,
και τση καημένης μου καρδιάς την εξουσιά, 'δωκά του.

Κι εδά που καλορίζικη παρ' άλλην εκρατούμου,
και χίλιες έτασσα χαρές κι ανάπαψες του νου μου,
τόνε θωρώ τον πίβουλο και την αγάπη αρχίζει
την ψεύτικη, που μου 'δειχνε σε μάχη να γυρίζη.
Μα τον Πανάρετο θωρώ κι έρχεται σα θλιμμένο,
και το μαντάτο το πρικύ θε να'χη μαθημένο.


(με την ορθογραφία της Ποιητικής Ανθολογίας του Λίνου Πολίτη, βιβλίο τρίτο)


Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 3.3.11 0 comments