jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

170 ~ Κική Δημουλά (1931)

Ακούτε: Τύχη Κοινή

του Κώστα Γανωτή
σε ποίηση Κικής Δημουλά


με τον συνθέτη

cd: Εκποίηση 1. Γανωτής // Παρασκευόπουλος / Μπαρμπαγάλας (2010)


Οι δρόμοι μου,
οι δρόμοι σας
κι αυτό.

Εκείνος,
εγώ
κι αυτό.

Οι νυμφίοι Μάιοι,
το κατάλληλο ένδυμα
κι αυτό.

Το άμαχο αίσθημα,
το κρυμμένο μαχαίρι
κι αυτό.

Η οδεύουσα δίψα,
η καλή Σαμαρείτις
κι αυτό.

Η μακροζωία των ονείρων,
η εργατικότης των ελπίδων
κι αυτό.

Οι άλτες όρκοι πάνω από το χρόνο,
η φυλλοβόλος μνήμη
κι αυτό.

Ο απαραίτητος ήλιος,
η ξαφνική ωραία διάθεση
κι αυτό.

Η άμιλλα των κίτρινων φύλλων
για μια ψύxραιμη πτώση,
η ποίηση που τα εμψυxώνει
κι αυτό.

Η ανομβρία,
η βροxή
κι αυτό.

Η μύηση των αγαλμάτων
στις δικές μας μεθόδους ανίας,
η θυσία όλο και κάποιας Ιφιγένειας
για ένα ψωροφύσημα ανέμου
κι αυτό.

Η εκγύμναση των λέξεων
να περνούν μέσ' απ' τη σιωπή,
η εκγύμναση της σιωπής
να περνά μέσ' απ' τις λέξεις
κι αυτό.

Το αυστηρώς φρουρούμενο μέλλον
κι η αρπαγή του στο τέλος
απ' αυτό:

Το ανώφελο.



Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 26.7.11 0 comments

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

169 ~ Ρώμος Φιλύρας (1898-1942)

Ακούτε: Οι ερχόμενες

του Μανώλη Γαλιάτσου
σε ποίηση Ρώμου Φιλύρα


με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη

cd: Του Μάγου τα παιχνίδια, Μανώλης Γαλιάτσος (2005)

Ν' ανοιγοκλείνει η κουρτίνα και πίσω να φεύγουν,
να 'ρχονται εδώθε, να μας αγγίζει η πνοή των,
κι οι τεμπελιές μας οι αθώες που πάντα μάς ρεύουν,
ν' ανοιγοκλείνουν κι αυτές, δροσισμένες μαζί των.

Μαζί μ' Εκείνες, που πλάι μας με λύσσα βρυάζουν,
μεσ' στην αυλή, στο σαλόνι, στον πολυθόρυβο δρόμο,
που μας κοιτάνε, μας γνέφουν, γελούν και φαντάζουν
προς τη ματιά μας και στ' όνειρο και με πανέρια στον ώμο.

Στο γλυκολάλο τ' αέρι ανεμίζει και φέρνει
τα προσωπάκια τους όλα, γλυκά, ροδισμένα,
είναι ξανθές και μελάχρες, λαχτάρα τις παίρνει
γ' αυτά τα μάτια μας σε γλυκό δάκρυ λουσμένα.

Θα μπουν μαζί και θ' απλώσουν τα χέρια,
θα μας χαϊδέψουν μαλλιά, στον αγέρα σπαρμένα,
θα μας μιλήσουν γλυκά σ' αγκαλιάσματα αιθέρια,
θα μας φιλήσουν με χείλη απαλά, μυρωμένα.

Κι όπως η βάρκα το κύμα μες στο μαϊστράλι,
όπως σαλεύουν να φθάσουν, ν' αγγίσουν στο μώλο,
έτσι τις σέρνει σε μένα, κοντά στ' ακρογιάλι
έν' αεράκι ν' αδειάσει το τσούρμο τους όλο.

Να ξεχωρίσουνε τέλος τα σώματα εμπρός μου
απ' την ανοιγμένη κουρτίνα στήλες να προβάλλουν,
από μακριά κι αν φθασμένες, τα πέρα του κόσμου,
να γίνουν σωστές σιλουέτες, χωρίς ν' αμφιβάλλουν.

Κι όλο να τρέμει η κουρτίνα, κοντά στο φεγγίτη,
όλο ν' αμπώχνουν οι πρώτες, λαχτάρα να ιδούνε,
ναν τις ιδώ να γεμίζουνε τέλος το σπίτι,
να μη χωρούν και να μείνουν και στην αυλή να μιλούνε.

Ήρθαν μα δεν τις θέλω τόσες κοντά μου,
είναι πάρα πολλές, με κουράζουν, μ' αλλάζουν,
παρ' τες, μητέρα! να φύγουν, αν ήρθαν -αλλιά μου-.
όλα τα βίτσια μου αν δουν, θα σπαράζουν.

Είναι πολλές, ένα πλήθος εγκάρδιο για μένα,
γιατί δεν ήπια παρά την ψυχή των,
μόνο τα λόγια τους άκουσα, μάνα μου, τα χαϊδεμένα,
κι ύστερα φύγαν, ήταν πάρα πολλές, προς τη γη των.

Είχα φυλάξει βαθιά μου μονάχα τη χάρη,
μονάχα τ' όνειρο - δεν ονειρεύομαι τώρα;
Χωρίς ν' αφήνουν κανέναν ίσκιο κι αχνάρι,
τις είχα ιδεί να μου φέρνουν περίσσια τα δώρα.



posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 16.7.11 0 comments

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

168 ~ Νίκος Γκάτσος (1911-1992)

Ακούτε: Κάποια νύχτα

του Δήμου Μούτση
σε ποίηση Νίκου Γκάτσου


με την Βίκυ Μοσχολιού

άλμπουμ: Δήμου Μούτση, Συνοικισμός Α - Μοσχολιού, Καλογιάννης (1972)


Κάποια νύχτα θα σβήσω τ' αστέρια
κουρασμένος κοντά σου θα 'ρθώ,
θα ζεστάνω τα δυο σου τα χέρια
και τραγούδι πικρό θα σου πω.

Μη μου λες να σου φέρω τον ήλιο
δε μπορώ, δε μπορώ, δε μπορώ.
Σκοτεινό της καρδιάς το βασίλειο
κι η αγάπη σημάδι λαμπερό.

Αχ χελιδονάκι μου! θέλω να πετάξω
τ' όνειρο ν’ αλλάξω στον ύπνο σου.
Μη ρωτάς να μάθεις γιατί.
Κοιμήσου...



Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 6.7.11 2 comments