jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

155 ~ Γεώργιος Χορτάτζης (16ος/17ος αιώ.)

Ακούτε: [Πάθη από τον έρωτα]

του Μάνου Χατζιδάκι
σε ποίηση Γεωργίου Χορτάτζη(από την "Ερωφίλη")


με την Φλέρη Νταντωνάκη

album: Μάνου Χατζιδάκι, Ο μεγάλος ερωτικός (1972)


Τα γέλια με τα κλάηματα, με τη χαράν η πρίκα,
μιαν ώραν εσπαρθήκασι κι ομάδι εγεννηθήκα,
γιαύτος μαζί γυρίζουσι και το 'να τ' άλλο αλλάσσει,
κι όποιος εγέλα το ταχύ, κλαίγει πριχού βραδιάση'
για κείνο βλέπω τη χαρά κι εγώ την εδική μου
πως θα γυρίση σ' άμετρη πρίκα και παιδωμή μου,
και στέκομαι τρεμάμενη σα να 'χα να περάσω
μια θυμωμένη θάλασσα γη άγριο κιανένα δάσο.

Μοίρα κακή κι αντίδικη, τυραννισμένη μοίρα,
Ποια πάθη απού τον Έρωτα, ποιές πρίκες δεν επήρα;

Πότες τους αναστεναγμούς, γη πότες τ' οχ οιμένα
τα χείλη μου εσκολάσασι τα πολυπρικαμένα;
πότες κι εμέ τ' αμμάτια μου μιαν ώραν εστεγνώσα,
πότες γλυκιά τα σφάλισα κι ανάπαψη μου δώσα;

Στη δούλεψι κι εις τσι καημούς μικρή περίσσια εμπήκα
τς αγάπης, κι όλα τα κακά κι η παιδωμές μ' ευρήκα'
μόνια μου με τον Έρωτα πασ' ώραν επολέμου,
και κιανενός δεν έδειχνα τα πάθη μου ποτέ μου'

χίλιες φορές μ' εδόξεψε, χίλιες να πιάνη τόπο
στο νου μου δεν τον άφηνα, μ' ένα γη μ' άλλο τρόπο,
χίλιες τ' αυτιά εμολύβωνα, για να μηδέ γροικούσι
τσι συργουλιές του τση γλυκιές, τα μέλη να πονούσι,
χίλιες με την πορπατηξιά, χίλιες με μια και μ' άλλη
στράτα την θέρμην του έσβηνα στο νου μου τη μεγάλη.

Μα κείνος, μάστορας καλός γιατ' ήτον του πολέμου,
μέρα και νύκτα δυνατό πόλεμον έδιδέ μου,

κι ώρες με τ' άρματα ως εχθρό, κι ώρες ξαρματωμένο
τον έβλεπα, σα φίλο μου περίσσ' αγαπημένο'

κι ώρες γλυκύς μου φαίνετο, κι ώρες πρικύς περίσσια,
κι ώρες στρατιώτης δυνατός, κι ώρες παιδάκιν ίσια'

κι ώρες μ' επαίδευγε άπονα, κι ώρες πολλές μ' εκράτει
γλυκότατες παρηγοριές και συργουλιές γεμάτη.

Χίλι' ακριβά τασσίματα μο 'τασσε πάσα μέρα,
και χίλια μο 'κτιζε όμορφα περβόλια στον αέρα'
χίλιες ζγουράφιζε χαρές μέσα στο λογισμό μου,
και χίλιες έδειχν' ομορφιές πάντα των αμματιώ μου'

τσι δυσκολιές μού σήκωνε κι απόκοτη έκανέ με,
μιλιές γλυκές μ' αρμήνευγε κι εδιδασκάλευγέ με,

τόσον, απού μ' ενίκησε, και δούλη απόμεινά του,
και τση καημένης μου καρδιάς την εξουσιά, 'δωκά του.

Κι εδά που καλορίζικη παρ' άλλην εκρατούμου,
και χίλιες έτασσα χαρές κι ανάπαψες του νου μου,
τόνε θωρώ τον πίβουλο και την αγάπη αρχίζει
την ψεύτικη, που μου 'δειχνε σε μάχη να γυρίζη.
Μα τον Πανάρετο θωρώ κι έρχεται σα θλιμμένο,
και το μαντάτο το πρικύ θε να'χη μαθημένο.


(με την ορθογραφία της Ποιητικής Ανθολογίας του Λίνου Πολίτη, βιβλίο τρίτο)


Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 3.3.11

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Home