jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Ακούτε: [Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες]

του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Χρήστο Θηβαίο

cd:Βασίλης Δημητρίου, Κ.Γ. Καρυωτάκης 2009


Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Ετικέτες Βασίλης Δημητρίου, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Ετικέτες Βασίλης Δημητρίου, Γιάννης Σπανός

Ακούτε: Η ψυχή μου

του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Μανώλη Μητσιά

cd: Βασίλης Δημητρίου, Κ. Γ. Καρυωτάκης - Η μουσική και τα τραγούδια από την τηλεοπτική σειρά.

1
Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία —ευγενική
παρθένα— που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.

Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κρόταφοι;
Τι τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ένα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.

Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.

Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της δράμα κρατά,
σηκώνεται να πάει στο περιβόλι

2
Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
—αλίμονο!— για να αναμετρηθεί,
για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.

Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
και δε μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.

Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.

Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και πάντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα —σαν αυτή— πεθάνει;

3
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.

Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σού μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα, το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.

-από τα Νοσταλγικά

Ετικέτες Βασίλης Δημητρίου, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Ακούτε: Ποια θάλασσα

του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Νάνου Βαλαωρίτη

με τον Χρήστο Θηβαίο

cd: Βασίλης Δημητρίου, Ο μεγάλος θυμός (1998)


Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σα γράμματα ανοιγμένα
είναι τραπέζια που κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σα νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ' ανάστημά του
καμμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα 'ναι αρκετά μεγάλη
για να χωρέσει τον καημό που μάζεψε η ψυχή;

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

(από την Τιμωρία των μάγων)

Ετικέτες Βασίλης Δημητρίου, ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ