jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

85 ~ Κώστας Καρυωτάκης (1896–1928)

Ακούτε: Η ψυχή μου

του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη


με τον Μανώλη Μητσιά

cd: Βασίλης Δημητρίου, Κ. Γ. Καρυωτάκης - Η μουσική και τα τραγούδια από την τηλεοπτική σειρά.

1
Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία —ευγενική
παρθένα— που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.

Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κρόταφοι;
Τι τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ένα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.

Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.

Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της δράμα κρατά,
σηκώνεται να πάει στο περιβόλι

2
Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
—αλίμονο!— για να αναμετρηθεί,
για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.

Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
και δε μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.

Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.

Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και πάντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα —σαν αυτή— πεθάνει;

3
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.

Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.

Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σού μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα, το βράδυ, δάκρυα,
την αυγή,
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.

-από τα Νοσταλγικά

Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 25.6.09 0 comments

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

84 ~ Charles Baudelaire (1821-1867)

Ακούτε: Άλμπατρος

του Νίκου Ξυδάκη
σε ποίηση Σαρλ Μπωντλαίρ
και απόδοση Αλέξανδρου Μπάρα


με τον Σωκράτη Μάλαμα

cds: Νίκος Ξυδάκης - Σωκράτης Μάλαμας (1999) και
Νίκος Ξυδάκης, Ζωντανή Ηχογράφηση από το Γυάλινο Μουσικά Θέατρο

(Το ίδιο τραγούδι περιλαμβάνεται και στο cd Tα μελοποιημένα, 13 από την σειρά "Η ποίηση στο ελληνικό τραγούδι" της εφημερίδας "Ο Κόσμος του Επενδυτή")


Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.


Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 19.6.09 0 comments

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

83 ~ Νάνος Βαλαωρίτης (1921)

Ακούτε: Ποια θάλασσα

του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Νάνου Βαλαωρίτη


με τον Χρήστο Θηβαίο

cd: Βασίλης Δημητρίου, Ο μεγάλος θυμός (1998)


Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς


Είναι καρδιές που μάθαμε σα γράμματα ανοιγμένα
είναι τραπέζια που κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά


Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σα νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ' ανάστημά του
καμμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα 'ναι αρκετά μεγάλη
για να χωρέσει τον καημό που μάζεψε η ψυχή;


Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

(από την Τιμωρία των μάγων)

Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 13.6.09 0 comments

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

82 ~ Pablo Neruda (1904–1973)

Ακούτε: Ήμουν δικός σου

του Χρήστου Γκάρτζου
σε ποίηση Πάμπλο Νερούδα
και απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου


με τον Δημήτρη Ψαριανό

cd: Pablo Neruda, Τα Ερωτικά


Ποτέ δε θα συναντηθούν
ξανά τα βλέμματά μας
κι ούτε ποτέ θα γλυκαθούν
οι πόνοι μου από σένα.

Μα όπου πάω κι όπου σταθώ
θα ’χω στα μάτια τη ματιά σου.
Μα όπου πας κι όπου σταθείς
θα ’χεις τον πόνο μου μαζί σου.

Ήμουν δικός σου, ήσουν δική μου,
μα τώρα άλλος σ’ αγαπά
και κόβει απ’ τον κήπο σου
ό,τι εγώ έχω σπείρει.

Απ’ την καρδιά σου ένα παιδί
μου λέει στερνό αντίο.
Στερνό αντίο λέω κι εγώ
και φεύγω πικραμένος.

Έρχομαι απ’ τα μπράτσα σου,
δεν ξέρω προς τα πού να πάω.
Κι απ’ τα βαθιά σου ένα παιδί
γονατισμένο μας κοιτάζει.


Ετικέτες , ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 7.6.09 0 comments

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

81 ~ Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)

Ακούτε: Γερνάς και σκοτεινιάζει

του Μάνου Λοΐζου
σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη


με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

cds: Για μια μέρα ζωής (1980) και
"Όλα θυμίζουν τον Μάνο Λοΐζο" cd.7 [από το Βήμα]



Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο, του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς.


Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 2.6.09 3 comments