jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

175 ~ Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940)

Ακούτε: Οι πέντε ποντικοί

του Τάκη Ανδρούτσου
σε ποίηση Ζαχαρία Παπαντωνίου

με τους Μεγαβάτης


cd: Μεγαβάτης, Ονειρικό (2002)


Στο σκοτάδι μαστορεύουν πέντε ποντικοί.
Τι σκεπάρνια! Τι πριόνια! Τι μαστορική!
Σε ντουλάπι νοικοκύρη βάλθηκαν να μπουν
κρατς ο ένας! κριτς ο άλλος! κόβουν και τρυπούν.

Είναι νύχτα και στον ύπνο το 'ριξαν βαριά.
Ετεμπέλιασε ο γάτος δίπλα στη φωτιά.
Μόνο η φάκα στο ντουλάπι κάθεται ξυπνή
κι αφουγκράζεται τον κλέφτη κι ώρες αγρυπνεί.

Με τα δόντια τους ανοίξαν τρύπα φοβερή,
να τους μπαίνουν ένας ένας, βόσκουν στο τυρί.
Παξιμάδια ροκανίζουν στο γλυκό βουτούν
κουβεντιάζουν, σουλατσάρουν, σιγοπερπατούν.

Κι ο μικρός ο Ποντικούλης, που όλο τριγυρνά,
μες στη φάκα μπαινοβγαίνει και τηνε κουνά.
Φραπ! εκείνη τον γραπώνει και τον έχει εκεί.
Για τους πέντε ο Ποντικούλης μπήκε φυλακή.



posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 22.10.11 0 comments

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

174 ~ Nάνος Βαλαωρίτης (1921)

Ακούτε: Κάποιος


των Ωχρά Σπειροχαίτη σε ποίηση Νάνου Βαλαωρίτη

με τους Ωχρά Σπειροχαίτη

Δεύτερος δίσκος (Φθινόπωρο 2002)


κάποιος κοιτάει μέσα μου και βλέπει ότι με βλέπει
κάποιος ακούει μέσα μου κι ακούει ότι μ' ακούει
με συναντάει το απόγευμα σε μια γωνιά του δρόμου
μαντεύοντας ποιος θα 'ναι κει κι όσα θα μου συμβούνε

κάποιος που είναι μέσα μου μου χτίζει ένα σπιτάκι
και το γκρεμίζει γρήγορα πριν να το κατοικήσω
κάποιος που είναι πάντοτε μπροστά και δε μ' αφήνει
κλείνοντας και φράζοντας το δρόμο να περάσω

κάποιος κινείται μέσα μου και ξεκινάει σαν τρένο
γεμάτος ανυπόμονους κι ωραίους ταξιδιώτες
κάποιος μου λέει πως είν' αργά και δε θα ρθούν εγκαίρως
να μας γλιτώσουν οι καλοί απ' τις κακές διαθέσεις

κάποιος μου λέει για στάσου ένα λεπτό περίμενε
στάσου να δω ποιος είσαι συ ποιος είν' αυτός πού πάμε
μα ήταν άλλος απ' αυτό που νόμιζα πως ήταν
και που' ναι πάντα μακριά από εκείνου που είναι

κάποιος θυμάται μέσα μου έναν παλιό του φίλο
τότε που πέφταν κανονιές η μια πάνω στην άλλη
κάποιος μου λέει δεν είμαι γω που γράφω αυτήν την ώρα
μα ένα χέρι ελαστικό που σπρώχνει το δικό μου

κάποιος μιλάει μέσα μου όταν μιλάω με κάποιον
και του εξηγεί πώς γίνεται το κάθε τι στον κόσμο
πώς γίνεται το ανώμαλο απ' το κανονικό
και ο καπνός απ' τη φωτιά πώς βγαίνει γαλανόλευκος

κι απ' τη βροχή το σύννεφο πώς χαμηλώνει αθόρυβα
κι αδειάζοντας πώς πέθαινε επάνω από τα σπίτια
κι από την πόρτα του μυαλού μια σκέψη πώς μπαινόβγαινε
αλείβοντας τα λόγια της με της μιλιάς το μέλι

ένας σκορπιός τρυπήθηκε απ' το κεντρί του μόνος
κάποιο ρολόι αδέσποτο μπερδεύοντας τις ώρες
χτυπούσε οκτώ στις έντεκα και δώδεκα στις μία
απάνω στο καμπαναριό ή μέσα στην καρδιά μου

ανοίξτε αμέσως για να μπει αυτός ο κάποιος άλλος
να μπει απ' το παράθυρο όπως μια πεταλούδα
που με κοιτάει όταν κοιτώ μέσα στον εαυτό μου
μες το δικό μου πρόσωπο το πρόσωπο ενός άλλου



Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 12.10.11 0 comments

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

173 ~ Βασίλης Ρώτας (1889-1977)

Ακούτε: Ο Γιάννης και η Μαριώ


του Γιάννη Σπανού
σε ποίηση Βασίλη Ρώτα


με την Αρλέτα

άλμπουμ: Ανθολογία Β Γιάννη Σπανού (1968)


Το Γιάννη καμαρώστε που βγαίνει στο σεργιάνι
με την κουτσή Μαριώ του, τον στραβαρίδη Γιάννη!

Φορεί καπέλο μαύρο, καδένα ολοχρυσή
τη Μάρω από το χέρι περήφανα κρατεί.

Περήφανη η κοιλίτσα φουσκώνει της Μαριώς
τηνε φούσκωνει ο δράκος, του Γιάννη ο πρώτος γιος.

Το Γιάννη καμαρώστε που βγαίνει στο σεργιάνι
με την κουτσή Μαριώ του, τον στραβαρίδη Γιάννη!

Τη Μάρω από το χέρι περήφανα κρατεί
μπροστά κοιτάζει η Μάρω, μα ο Γιάννης δω κι εκεί.

Γιάννη, μπροστά σου κοίτα και μη στραβοθωρής'
αυτήν την έχει ο Μήτρος, κ' εκείνη ο Θοδωρής!

Γιάννη, στο σπίτι πάμε, δε βρίσκομαι καλά!
Πράσινη πέφτει χάμω - προφτάστε αγκομαχά!

Φέρτε γιατρό του Ρήγα, του παλατιού μαμή -
χαλάλι τη Μαριόγκα, γλυτώστε το παιδί!

Κι ουδέ παιδί γλυτώνοει, κ' η Μάρω δε φελά.
Κλάψε - πού νάβρης Γιάννη, κουτσή Μαριώ ξανά!


Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 2.10.11 0 comments