jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

161 ~ Βιτσέντζος Κορνάρος (1553 – 1613)

Ακούτε: [Όσο στερεύγομαι]

του Λουδοβίκου των Ανωγείων
σε ποίηση Βιτσέντζου Κορνάρου

(από τον Ερωτόκριτο)

με την Λιζέτα Καλημέρη

cd: Λιζέτα Καλημέρη, Δεξιά κι αριστερά (2009)


«Νένα, μεγάλη πείραξην έχω στο νου μου μέσα, (631)
και τα τραγούδια κι οι σκοποί αξάφνου μ' επλανέσα,
και πεθυμώ και ραθυμώ να μάθω, να κατέχω,
ποιος είν' αυτός που τραγουδεί, κι έγνοια μεγάλην έχω.
. . . . . .
Τα λόγια του τα γνωστικά κάθομαι και λογιάζω, (859)
γραμμένα τα 'χω και συχνιά κλαίγοντας τα διαβάζω.
. . . . . .
Κάτεχε, όσο στερεύγομαι το πράμα οπού μ' αρέσει, (839)
τόσο πλια μες στα σωθικά σπίθες φωτιάς με καίσι.




Ετικέτες

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 27.4.11 0 comments

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

160 ~ Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Ακούτε: Αγάπη

του Μίκη Θεοδωράκη
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη


με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

album: Καρυωτάκης - Μίκης Θεοδωράκης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1984)

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.


Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.




Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 17.4.11 0 comments

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

159 ~ Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

Ακούτε: ιβ' [Ανοίγω το στόμα μου]

του Μίκη Θεοδωράκη
σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη


με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (σήμερα, 6 χρόνια)

album: Μίκη Θεοδωράκη, το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη (1969)


Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα.


Ζαλίζει τ' αγιόκλημα και κατεβαίνω στον κήπο μου
Και θάβω τα πτώματα των μυστικών μου νεκρών
Και τον λώρο το χρυσό των προδομένων
Αστέρων τους κόβω να πέσουν στην άβυσσο.

Σκουριάζουν τα σίδερα και τιμωρώ τον αιώνα τους
Εγώ που δοκίμασα τις μυριάδες αιχμές
Κι από γιούλια και ναρκίσσους το καινούριο
Μαχαίρι ετοιμάζω που αρμόζει στους Ήρωες.

Γυμνώνω τα στήθη μου και ξαπολυούνται οι άνεμοι
Κι ερείπια σαρώνουνε και χαλασμέvες ψυχές
Κι απ' τα νέφη τα πυκνά τής καθαρίζουν
Τη γη, να φανούν τα Λιβάδια τα Πάvτερπνα!


(* Με αφορμή την επετειακή ανάρτηση της Βίκυς Παπαπροδρόμου. Αφιερωμένο.)


Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 7.4.11 1 comments