jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

90 ~ Μιχάλης Γκανάς (1944)

Ακούτε: Το τραίνο των 9:10

του Δημήτρη Παπαδημητρίου
σε ποίηση Μιχάλη Γκανά


με την Ελευθερία Αρβανιτάκη

cd: Η ζωή που δεν έζησα


Είν' η ώρα που περνά
το τραίνο των εννιά και δέκα
Σ' ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει

Θαμπό το τζάμι απ' τα χνώτα
και βιαστικά το καθαρίζει
καθώς η μηχανή σφυρίζει
και χαμηλώνουνε τα φώτα

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο;
Ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο;


Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 28.7.09 0 comments

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

89 ~ Διονύσης Καψάλης (1952)

Ακούτε: Περσεφόνη

του Δημήτρη Παπαδημητρίου
σε ποίηση Διονύση Καψάλη


με την Φωτεινή Δάρρα

cd: Δελτίο Ανέμων


Μικρό το σπίτι και με νοίκι
μα η νύχτα, θε μου, της ανήκει
μεγάλη σα ναός.

Φορεί λευκό μιας επετείου
πηγαίνει στην Καλλιδρομίου
κι η νύχτα παίρνει φως.

Γυρίζει σαν την Περσεφόνη
στον κάτω κόσμο, με βελόνι
και πρώην εραστές.

Ψάχνει τους φίλους της στον Άδη
τ' αδέλφια της ζωής, το χάδι
και λόγια μαγικά

όλα του κόσμου να τ' αλλάξει
να 'ναι το δέρμα της μετάξι
τα όνειρα γλυκά.

Γυρίζει σαν την Περσεφόνη
στον κάτω κόσμο και πληρώνει
λύτρα και δανειστές.

Πιστοί της αγοραίας κοίτης
προσεύχονται με το κορμί της
και φεύγουν σιωπηλοί.

Σε μια γωνιά κάποιος της γνέφει
μοιάζει σε κάτι να πιστεύει
και τον ακολουθεί.

Γυρίζει σαν την Περσεφόνη
κρατάει σκήπτρο και βελόνι
και ψάχνει αγοραστές.


Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 21.7.09 0 comments

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

88 ~ Γιώργος Κοροπούλης (1960)

Ακούτε: Τώρα πώς ζεις

του Μιχάλη Κουμπιού
σε ποίηση Γιώργου Κοροπούλη

με την Καλλιόπη Βέττα


cd: Καλλιόπη Βέττα, Πρωί της Κυριακής

Χείλη που μισανοίγουν σα κοχύλι
και τα θυμάμαι στα δικά μου χείλη
και τα ματόκλαδά σου κοφτερά
σαν άστρο ακονισμένο αστραφτερά.

Χάδια για να σε κρύψω απ' τα σκοτάδια
σώμα να τρεμοσβήνει μες στα χάδια
πρωί σαν κάτι να 'χει συντριβεί
πρωί κι οι δυο λιγάκι πιο βουβοί.

Τώρα πώς ζεις, πώς ξυπνάς
Περνάς καλά ή το ξεχνάς.
Τώρα πώς ζεις, πώς νιώθεις, πώς
που πνίγηκε του έρωτα ο σκοπός.


Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 14.7.09 0 comments

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

87 ~ Κώστας Ουράνης (1890-1953)

Ακούτε: Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μουσική: Διάφανα Κρίνα
ποίηση: Κώστας Ουράνης


με τα Διάφανα Κρίνα

cd: Διάφανα Κρίνα, Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές (2000)


Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος'
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε
...».
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μα αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι'
θε να πουν: «Τ' είναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί, στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην
».

Κι' αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα 'ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι'
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...


Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 7.7.09 4 comments

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

86 ~ Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)

Ακούτε: Το παλιό τραγούδι

του Νίκου Μαμαγκάκη
σε ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη


με την Σοφία Παπάζογλου

cd: Νίκου Μαμαγκάκη, Στεναγμός ανατολίτης (1995).


Το παλιό μας το τραγούδι,
που τ' ακούγαμε μαζί,
τώρα που χαθήκαν όλα,
ποιος θα το 'λεγε να ζει!

Από τότε που η καρδιά μου
σ' έχασε παντοτινά,
δεν το πίστευα ποτέ μου,
πως θα τ' άκουγα ξανά...

Κι όμως να που κάποιο βράδυ
- μόλις νύχτωνε θαρρώ -
μ' ένα αλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινό και καθαρό,

καθώς γύριζα στην τύχη
μόνος μεσ' στη γειτονιά
το ξανάκουσα και πάλι
και στην ίδια τη γωνιά!


Και το γνώρισα και πάλι
το τραγούδι π' αγαπώ
κι ας μην έμοιαζε καθόλου
στο παλιό του το σκοπό.

Γιατί τώρα δε σκορπούσε
το καημό του το βαθύ,
μα βογγούσε και θρηνούσε,
μιά φωνή που 'χε χαθεί...

Πως μου φάνηκε δε ξέρω,
καθώς τ' άκουγα ξανά,
μα όλα γύρω και βαθιά μου,
γίναν έτσι σκοτεινά,

που δυνάμωσα το βήμα,
μεσ' στο βράδυ το πικρό,
με χαμηλωμένα μάτια,
σα ν' απάντησα νεκρό...



Ετικέτες ,

posted by Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. at 1.7.09 0 comments