jukebox, η ποίηση στο τραγούδι

Ακούτε: [Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες]

του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Χρήστο Θηβαίο

cd:Βασίλης Δημητρίου, Κ.Γ. Καρυωτάκης 2009


Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Ετικέτες Βασίλης Δημητρίου, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Ακούτε: Αγάπη

του Μίκη Θεοδωράκη
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

album: Καρυωτάκης - Μίκης Θεοδωράκης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1984)

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Ετικέτες ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, Μίκης Θεοδωράκης

Ακούτε: Ιδανικοί αυτόχειρες

του Λουκά Θάνου
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Νίκο Ξυλούρη

lp: Νίκος Ξυλούρης, Σάλπισμα (1978)


Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημία των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.


...και η πρώτη εκτέλεση με τον με τον Χρήστο Λεττονό από το album "Δήμος Μούτσης, Τετραλογία (1975)

Ετικέτες Δήμος Μούτσης, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ

Ακούτε: Η ψυχή μου

του Βασίλη Δημητρίου
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Μανώλη Μητσιά

cd: Βασίλης Δημητρίου, Κ. Γ. Καρυωτάκης - Η μουσική και τα τραγούδια από την τηλεοπτική σειρά.

1
Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία —ευγενική
παρθένα— που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.

Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κρόταφοι;
Τι τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ένα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.

Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.

Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της δράμα κρατά,
σηκώνεται να πάει στο περιβόλι

2
Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
—αλίμονο!— για να αναμετρηθεί,
για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.

Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
και δε μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.

Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.

Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και πάντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα —σαν αυτή— πεθάνει;

3
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.

Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σού μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα, το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.

-από τα Νοσταλγικά

Ετικέτες Βασίλης Δημητρίου, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Ακούτε: Βράδυ

της Λένας Πλάτωνος
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με την Σαββίνα Γιαννάτου

(cd: καρυωτάκης, 13 τραγούδια)


Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
- μια ιαχή μακρυσμένη-,
τ' αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ' ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου,
ένα τρένο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...

* Για τον Μ. που έκανε τον κόπο να το ανεβάσει.

μία ακόμα εκτέλεση: με τον Σπύρο Σακκά - από το cd "Λόγος Μουσικός" (Lingua Musicalis)

Ετικέτες ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, Λένα Πλάτωνος

Ακούτε: Πρέβεζα

του Γιάννη Γλέζου
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

album: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Φοβάμαι (1982)


Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης,
την Κυριακή θ' ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμές τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κι ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Yψωμένη η σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκαδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Ετικέτες Γιάννης Γλέζος, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Ακούτε: Μόνο

του Γιάννη Σπανού
σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

με τον Γιάννη Πουλόπουλο

(cd: Γιάννης Σπανός, Το πρόσωπο της τρυφερότητας)

Αχ, όλα έπρεπε νάρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν,
βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια -
να φύγουνε, να σβήσουν...

Έτσι όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν' αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια (ω αγαπούλες!)
η ζωή να μου τα πάρει - χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνη στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν..- μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκειά έτσι τώρα νάναι,
να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σα μάτια
και σα να μου γελάνε...

Το ίδιο ποίημα σε σύνθεση Λένας Πλάτωνος με την Σαβίνα Γιαννάτου - από το cd "καρυωτάκης, 13 τραγούδια.

Ετικέτες Γιάννης Σπανός, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ